34
سازمان مدیریت و برنامه ریزى،یکى از معاونت هاى ریاست جمهورى وزیر نظر قوه ى مجریه بود. امّا در عمل مدیریت حقیقى کشور در بخش اجرا محسوب مى شد.،حتى شکل دهنده ى خط مشى مجالس قانون گذارى بوده و حکومت دست کارشناسان این سازمان بود.
هر برنامه اى که در دولت تصویب مى شد، باید به تأیید کارشناسان این سازمان مى رسید. وزرا باید، نزد کارشناس مربوطه مى رفتند. از او خواهش مى کردند که براى پروژه هایشان بودجه تخصیص دهند یا در برنامه ریزى هاى سال آینده لحاظ کنند. وزراى دولت با این که اختیاراتشان را از رئیس جمهور و با رأى نمایندگان مجلس گرفته بودند، از خود اختیاراتى نداشتند. حتى دستور صریح رئیس جمهور هم بدون تأیید این سازمان فاقد اعتبار مالى و اجرایى
لازم بود.
35
چند سال پیش قرار بود در کرمان موزه ى جنگ ساخته شود. فرمانده سپاه کرمان نامه اى به رئیس جمهور وقت نوشت و از ایشان در خواستذتخصیص بودجه براى راه اندازى موزه را کرد.
ایشان هم اعتبار قابل توجهى به این امر اختصاص داد. اما فرمانده سپاه کرمانذهر چه دوندگى کرد تا دستور رئیس جمهور اجرا شود، سازمان برنامه ریزى آن را تصویب نکرد!
36
وقتى استاندار اردبیل بود،نامه اى نوشت به رئیس جمهور وقت، آقاى هاشمى و یک سرى ایرادو اِشکال هاى سازمان مدیرّیت را براى ایشان به صورت مکتوب شرح داد. در ملاقات حضورى هم که با آقاى هاشمى داشت، این موارد را مطرح کرده بود. آقاى هاشمى که از قدرت سازمان بااطلاع بود، به دکتر گفته بود:گزارشت را در مورد
این سازمان بدون عنوان نویسنده ى گزارش بنویس. اگر بفهمند کار تو بوده، اذیتت مى کنند.
این را هم گفته بود که فعلا" اصلاح این سازمان به مصلحت نظام نیست. آقاى هاشمى حرف هاى دکتر را رد نکرده بود. امّا گفته بود فعلا"کارى در جهت بهبود این سازمان نمى شود انجام داد. چندین سال بعد وقتى که دکتر خودش به ریاست جمهورى رسید،یکى از کارهاى زیر بناییش را اصلاح ساختار مدیریت کشور قرار داد.
